Even twee nieuwsfeitjes: vandaag sluit de Vluchtkerk haar deuren, na een halfjaar het thuis te zijn geweest van zo’n 130 uitgeprocedeerde asielzoekers die niet uitgezet kunnen worden. En morgen is er de zoveelste EO Jongerendag in Arnhem, waar 30.000 jongeren samen komen om ‘een feestje te vieren voor God’.

Er lijkt geen groter contrast denkbaar tussen de duizenden fijne, goedgeklede, weldoorvoede jongeren die met auto’s, bussen en treinen naar het Gelredome komen en de enkele tientallen armoedige, gebrekkige, losers zonder status die sinds vandaag weer op straat staan.

Can you hear me?

Dat is de vraag die de duizenden jongeren morgen voorgeschoteld krijgen. Een vraag die, zo is de achterliggende verklaring, vanuit God gesteld wordt. God, die altijd op zoek is naar mensen – zoals al blijkt uit het oeroude verhaal van Adam en Eva. Ik vind het een ontroerende geschiedenis: als zij van de verboden vrucht hebben gegeten, verbergen ze zich. En dan komt God voor de dagelijkse avondwandeling, maar Hij kan hen niet vinden. Hij zoekt ze, roept ze, en vraagt: waar ben je?

De realiteit is dat de meeste mensen zich nog steeds niet door God laten vinden. Dat bedoel ik niet moralistisch – het is zoals het is. God lijkt ver weg, onzichtbaar, onhoorbaar.  Voor de één altijd en definitief, voor de ander soms. Maar voor iedereen – de duizenden jongeren, de zoekenden, en mijzelf – is het goed om te weten dat God op zoek is naar de mens. En dat als we ons net als Adam en Eva over onze schaamte heen zetten, Hij ons ook weer kan zien.

Can you hear me?

Dat is ook de vraag die de Vluchtkerk-bewoners stellen. Laten we wel wezen: de werkelijkheid is gecompliceerd. We hoeven niet te doen alsof deze groep allemaal lieverdjes zijn. Er is een ingewikkeld web aan motieven, belangen, mogelijkheden en onmogelijkheden waardoor er geen simpele oplossingen zijn. Maar eigenlijk gaat het daar helemaal niet om. En het is ook niet waar de Vluchtkerk-bewoners om vragen. Hun enige vraag is: horen jullie ons wel? Zien jullie ons? Wij zijn hier! Wij kunnen het niet op onszelf.

Ik vind het schrijnend dat velen die vraag niet beantwoorden. Ik zou een politiek geladen betoog kunnen houden over het verval van onze idealen in de samenleving en de hypocrisie die zich op allerlei manieren manifesteert. Maar daarmee blijft het nog steeds buiten mijn bereik, alsof anderen de schuld hebben. Dat wil niet zeggen dat ik geen sympathie heb voor een tegengeluid zoals ikschaammediep.nl – ook ik heb getekend.

Maar uiteindelijk gaat het om de vraag hoe jij en ik in het leven staan, en of we de keus maken ons Oostindisch doof te houden of écht te gaan luisteren wat er gezegd wordt en door wie. Want daar ben ik wel van overtuigd: dat het lef vereist om de stem van die asielzoekers te horen en hen te zien als mensen. Net zo goed als het lef vereist om antwoord te geven op de vraag van God. We weten namelijk allemaal dat dat iets met ons zal doen.

Misschien dat ik dan hoor dat het dezelfde stem is die die vraag stelt. Dat de stem van God de stem van asielzoekers, verschoppelingen en losers is, en andersom. Dat Hij ons roept op de meest onwaarschijnlijke manieren. En dat ook hier die wonderlijke paradox zichtbaar wordt: als je geeft ga je ontvangen. En als je ontvangt ga je weer geven. In Bijbelse bewoordingen: ‘Houd de gastvrijheid in ere, want zo hebben sommigen zonder het te weten engelen ontvangen’.  En wie weet, dat er dan bij die 30.000 mooie jonge mensen en 16 miljoen Nederlanders nog wel 130 mensen bij kunnen.