We leven wel in deze wereld, maar vechten niet met de wapens van deze wereld. De wapens waarmee wij ten strijde trekken dienen niet ons eigen belang, maar zijn er om met hun kracht bolwerken te slechten voor God. (2 Kor 10:3-4)
Precies twintig jaar geleden viel de Muur. Voor sommigen onder ons is dat een leven geleden; voor mij pak-em-beet de helft. Ik weet nog ongeveer waar ik was, en dat ik me toen al realiseerde wat een historische gebeurtenis dat was. Ik was twee jaar daarvoor in Oost-Berlijn geweest, had met eigen ogen gezien wat het communisme en de onderdrukking teweeg hadden gebracht: slecht eten (vooral dat!), angst, armoede, kortom: een hele vreemde samenleving. Achter de muur gebeurde het tegenovergestelde: overvloed en decadentie, vrijgevochtenheid – eigenlijk net zo goed een vreemde samenleving.
En toen viel de Muur – letterlijk en figuurlijk, onverwacht, zomaar. De Duitsers noemen het Die Wende – de omwenteling, een revolutie, die de val van het hele communisme in de Sovjetunie inleidde. Het ging zo snel en zo grondig dat nog jarenlang iedereen zich afvroeg wat er nu eigenlijk gebeurd was.In het Reformatorisch Dagblad van 22 oktober staat een mooi artikel dat wat mij betreft de essentie weergeeft: ‘ Machteloos tegenover gebeden’. De Wende was misschien wel minder plotseling en minder onvoorbereid was dan je op het eerste gezicht zou denken. Vanaf 1982 is –door Open Doors en vele andere bewegingen – intensief gebeden voor de val van het communisme. Al die jaren kwamen voorbidders bijeen bij de Muur, in hun eigen huizen, in kerken, overal ter wereld, om God te smeken om verandering. Tegelijkertijd waagden duizenden hun leven door Bijbels te smokkelen en in het geheim samen te komen als gelovigen. Uiteindelijk moesten de machten van deze wereld het afleggen tegen de kracht van God.
Nu, twintig jaar later, leven we in een andere tijd en gevoelsmatig in een andere wereld. Of toch niet – ook nu en hier zijn er enorme bolwerken van de boze en machten die de wereld gevangen houden. Ik zie in onze samenleving de gevolgen van individualisme, hedonisme, secularisatie, enzovoorts. En het dringt opnieuw tot me door dat wij wel in deze wereld leven, maar andere ‘wapens’ moeten gebruiken om die bolwerken te slechten. Gebed in plaats van eigen kracht, liefde in plaats van angst, En geloof en volharding in plaats van instant-oplossingen en kortetermijn denken. Onze samenleving is een ‘instant-samenleving’ geworden, en dat geldt niet alleen voor de ongelovigen. Vorige week hadden Mira en ik een uitgebreid gesprek met iemand die absoluut van Jezus houdt, voor God wil leven en grote dromen heeft, maar veel moeite heeft om keuzes te maken in het leven met Jezus en vol te houden. Wat zou er zijn gebeurd als al die mensen die in 1982 gingen bidden voor de Muur na drie keer waren gestopt? Of als Anne van der Bijl nadat hij ongewenst was verklaard in Oost-Europa toch maar in de fabriek was gaan werken?
Ik merk bij mezelf dat ik vaak terughoudend ben in het uitdagen van anderen om stappen in geloof te zetten en daarin te volharden. Misschien zijn we zelf ook wel beïnvloed door de wereld en geven we te snel op. Maar Jezus zelf offerde zijn hele leven op voor dat ene doel. Hij ontzegde zichzelf eigenlijk alles: stel je even voor dat je God bent en dan mens wordt ‘in de gedaante van een slaaf’. En denkend aan de vreugde die voor hem in het verschiet lag, liet hij zich niet afschrikken door de schande van het kruis.
Wij gaan als Agapè door roerige tijden – niet alleen dit jaar, maar deze hele fase van verandering is een grote geloofstest. Ik ben ervan overtuigd dat er vreugde in het verschiet ligt, maar het vraagt inspanning, geloof, volharding, gebed. Ik ben onder de indruk van de toewijding en vastberadenheid die ik in de plannen voor 2010 lees – we gaan met elkaar voor dat ene doel: iedereen in Nederland moet iemand kennen die Jezus volgt. Dat geeft mij veel vertrouwen en moed. Tegelijkertijd is de realiteit dat er ook moeite en strijd is, in persoonlijke omstandigheden, gezin, financiën, bediening. En daarom spoor ik jullie allemaal aan om in geloof, gebed en vertrouwen te volharden – juist als niet alles rozengeur en maneschijn is. De Muur in Berlijn was niet bestand tegen gebed. De muren in ons leven en onze bediening zijn dat ook niet!
(Column Agapetos, medewerkersmagazine)
