Kaapstad – Sorry zeggen

Vandaag was de dag van hartverscheurende verhalen van kwaad en onrecht. Rwanda, Zuid-Afrika, India, Israel – situaties van persoonlijk en systematisch geweld, racisme en slavernij, van diep gewortelde haat en scheiding. De pijn was af te lezen van de gezichten van sprekers en te voelen in de zaal. Toch waren deze verhalen ook getuigenissen van hoop en van de verzoenende kracht . Soms op hele kleine schaal , soms op grote schaal.

Het zou allemaal erg ver weg lijken als ik niet juist vandaag opeens midden in twee verhalen van kwaad en onrecht terecht zou zijn gekomen. Bij het ontbijt verontschuldigde een Zuidafrikaanse dame zich voor een in haar ogen verkeerde reactie op een opmerking van één van ons de dag ervoor. Ze bleek een slachtoffer van apartheid te zijn, en onze goedbedoelde poging om Afrikaans te spreken was verkeerd gevallen. Later op de dag keek ik in de ogen van een Liberiaanse zuster – ogen die spraken van het trauma van de dictatuur en burgeroorlog. Of beter gezegd: ogen die niet meer spraken, die hol en leeg leken.

Wat moet je met zulke verhalen? Ze zijn te groot, te ernstig, te bizar. In Efeze 2 staat dat Jezus onze vrede is. Hij heeft de scheidsmuur tussen Jood en heiden weggenomen. Dat is niet zomaar een mooie gedachte. Het ging over een concrete situatie, over mensen die daadwerkelijk tegenover elkaar stonden en voor wie die uitspraak een grote uitdaging betekende. Diezelfde uitdaging staat er nu voor de kerk in deze tijd: om verzoening te brengen waar haat en scheiding heerst, vrede te stichten waar oorlog is, eenheid te brengen in een wereld van verdeeldheid en individualisme.

Maar laten we ook eerlijk zijn dat we het er nog niet al te best van af brengen als kerk. De geloofwaardigheid van de kerk staat op het spel, zei Brenda Salter-McNeill in krachtige bewoordingen vanaf het podium. Ik ben bang dat ze gelijk heeft, zolang we het evangelie als een mooie gedachte blijven zien, en niet als echte oplossing voor de realiteit van kwaad en onrecht; en daarmee niet doen wat we preken. Het goede nieuws is echter dat het nooit te laat is om ermee te beginnen. En dat kan heel eenvoudig. Bijvoorbeeld door sorry te zeggen, in de vroege ochtend aan de ontbijttafel in het Tudor Hotel.

Geef een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.