Het gebeurt me niet zo vaak, maar vorige week heb ik het gedaan: ontbijten met een bisschop. Het was een echte bisschop: met priesterboordje en groot kruis en zeer katholiek taalgebruik. Maar het was ook een goede bisschop – eentje met humor en een vlotte babbel en liefde voor de Here Jezus. Naast de bisschop zat een pinkstervoorganger. Het was een echte pinkstervoorganger: zonder stropdas, met z’n handen standaard een beetje omhoog en z’n voeten een beetje los van de grond. Nou ja, dat is niet helemaal waar, maar u begrijpt wat ik bedoel. Het was ook een goede pinkstervoorganger: met bevlogenheid en liefde voor de Here Jezus. En ietsje verderop zat een Protestantse scriba. Het was een echte protestant: in jasje-dasje, scheiding op de juiste plek en een bedachtzame blik. Het was ook een goede protestant: met wijsheid, doordachtheid en liefde voor de Here Jezus.

En daar zat ik. Te luisteren en te observeren. Eenheid in de kerk – moet het, kan het, hoe werkt het? Ik dacht even terug aan het wereldevangelisatiecongres, vorig jaar oktober in Kaapstad. Een van de sprekers vertelde het verhaal van een voorganger die sprak over de gemeente als het lichaam. Al wijzend naar gemeenteleden zei hij: ‘U bent de hand, want u doet het praktische werk. En u bent het pastorale hart.’ Daar had ‘ie moeten stoppen, maar hij ging verder: ‘En u bent de blinde darm: we wisten niet dat u er was tot u problemen ging geven. U bent het kunstgebit: soms bent u binnen, soms bent u buiten. En u bent de amandelen: we kunnen beter zonder u.’ Ik lachte nog even in mijzelf en dankte God voor de bisschop, de protestant en de pinksterman: eenheid in Christus is een feit. En aan de rest wordt gewerkt.

Column Agapè Magazine, maart 2011