Vandaag is het precies tien jaar geleden dat wij wakker werden in ons kamertje op een prachtige ranch in Texas. Terwijl we ons klaar maakten voor de start van weer een dagje Bijbelschool, hoorden we geroep en geschreeuw. Een paar minuten zaten we met een stuk of tien anderen achter een piepklein tv-toestelletje en waren live getuige van het instorten van de Twin Towers.
Het was een van de zeldzame momenten waarop je onmiddellijk weet: dit verandert alles. En zo was het ook. Niet alleen de Twin Towers vielen, een hele wereldmacht schudde op haar grondvesten, midden in het hart getroffen. En wij stonden er midden in. We waren er bij toen George Bush het volk toesprak en psalm 23 citeerde. We zagen de tranen van afschuw, onzekerheid, woede. En ook wij voelden ons onzeker en onmachtig, ver van onze familie aan de andere kant van de oceaan.
Het was bijzonder om te zien hoe de christenen reageerden. Dezelfde dag nog werd vanuit de Bijbelschool een hulpverleningsteam opgezet en naar New York gezonden. Christenen stonden in groten getale bij Ground Zero met gebedsposten om voor mensen te bidden. Wijzelf stonden een week later in New Orleans en deden hetzelfde. De kerken stroomden vol met mensen op zoek naar troost en hoop.
Het bleek helaas een tijdelijke opleving. Het zaadje van angst was inmiddels in het hart van de samenleving geplant. Tien jaar later is dat zaadje inmiddels een grote boom geworden. Angst regeert de wereld. Angst voor terreur, voor islam, voor het verlies van welvaart en andere verworvenheden, voor van alles en nog wat. De gebedsposten zijn allang opgeruimd en de kerken weer leeg.
Gek eigenlijk. Paulus benadrukt dat we geen geest van angst, maar van liefde, kracht en bezonnenheid hebben gekregen. Een beter wapen tegenover het kwaad in de wereld is er niet, zou je zeggen. Maar ook wij zijn niet immuun gebleken. Nee, ik ben niet zo bang voor terreur of voor de islam. Maar ik ben wel bang voor gezichtsverlies. Bang om anderen op hun tenen te trappen. Bang om niet aardig gevonden te worden. En daarom doe ik vaak maar niks.
Hebben we de strijd verloren? Welnee. De geest van liefde, kracht en bezonnenheid is de Geest van God. Die is springlevend. Ik laat het Paulus nog maar een keertje tegen me zeggen, haal diep adem en ga er weer voor.
Column oorspronkelijk gepubliceerd op www.cvnieuws.nl, 6 september