Ze zat pal achter me, in haar eigen kerk, op haar vaste plekje. Ik was slechts op bezoek, samen met een groep studenten van een bijbelstudieweekend. We zongen een stuk of wat gezangen, met van die onnavolgbare melodieën. Maar toen kwam er wat bekenders: ‘Jezus vol liefde, U wilt ons leiden…’. En achter mij hoorde ik haar uit volle borst meezingen. Niet zomaar, maar echt voluit. Nu is dat op zich prima, maar het punt was: ze zong een beetje, hoe zal ik het zeggen, anders. Niet heel erg zuiver. Nou vooruit: ze zong zo vals als een kraai. Maar het rare was: het stoorde me niet. Integendeel, het raakte me. De overtuiging waarmee deze zuster – op leeftijd, uit een traditionele kerk – zong, was ontroerend: ze legde haar hele ziel en zaligheid erin, en ze genoot. En ik dus ook, ondanks de auditieve uitdaging.

Nu was het thema van dat bijbelstudieweekend ‘hemel en eeuwigheid’. We hadden het net de avond ervoor gehad over ervaringen van echte aanbidding, van intieme fellowship, van goedheid, van pure schoonheid. Van die momenten waarvan je weet: dit is door God gegeven, dit is de hemel op aarde. En we vroegen onszelf af: nemen we die momenten wel serieus genoeg?

Ik werd dus op m’n wenken bediend, de volgende ochtend. Een momentje van de hemel op aarde. En ik realiseerde me: in de hemel wordt dus vals gezongen.