Een van de meest ontroerende scenes uit Lord of the Rings is als koning Theoden ontdekt dat zijn zoon dood is. Gandalf probeert hem te troosten, maar Theoden draait zich om en zegt dan: ‘No parent should have to bury their child’. Het is vrijwel de enige scene waar ik het niet droog bij hou.

Deze week overleed de zoon van de bekende dominee Arie van der Veer uit Zwolle. Op Facebook beschrijft hij dat hij de overlijdensakte van zijn zoon gaat tekenen. Zevenenveertig jaar geleden schreef hij hem in in het register van de burgerlijke stand, nu moet hij hem uitschrijven.

No parent should have to bury their child.

Het zal ongetwijfeld deze gebeurtenis zijn geweest dat ik van de week moest terugdenken aan een scene uit de film van mijn eigen leven, ruim 15 jaar geleden: ik loop met een klein kistje in mijn armen over de begraafplaats Zorgvlied naar een kuil in de grond. Mijn eigen zoon Daniël, een prachtig klein kereltje dat het leven nooit gekend heeft. Het was een roes, waarin ik deed wat moest gebeuren. Maar ik zie nog het verdriet op de gezichten van de omstanders.

No parent should have to bury their child.

Vanmorgen bestudeerde ik Genesis 3, het hoofdstuk van de zondeval. God heeft net Adam en Eva geschapen als ze de fout ingaan met het eten van de verboden vrucht. Het is het begin van het einde: de dood doet zijn intrede. Ergens in mijn hoofd zweeft nog dat beeld van een boze, afstandelijke God die de schakelaar omzet: jullie niet luisteren, jullie dood. Dat klopt niet, en dat weet ik al lang. Maar vandaag trof me hoeveel anders het is. Gods verdriet over dit drama met zijn eigen kinderen is bijna tastbaar, net als zijn weerstand tegen het onherroepelijke gevolg.

No parent should have to bury their child.

Ik had al jaren niet gehuild om mijn zoon Daniël. En ook niet over het verdriet van God, om eerlijk te zijn. Zojuist wel. En dat luchtte op. Net als de zekerheid dat de dood niet het laatste woord heeft.