Een kerkzaal in het midden van het land. Een stuk of tachtig mensen, vier sprekers en een MC. Een programma over ‘integral mission’, oftewel zending in woord en daad. De sprekers waren goed, de gespreksleider maakte grapjes, de vragen uit de zaal waren interessant. Maar na elke bijdrage werd ik een beetje moedelozer. Het ging steeds over problemen. Hoe moeilijk het is contact te leggen met je omgeving. Hoe lastig het is mensen in beweging te krijgen. Verhalen van ‘pioniers’ die jarenlang ploeteren voordat ze resultaat zien.

Ik dacht terug aan de zondag ervoor. Een paar maanden geleden was bij de kerk waar onze Rafaelgemeente het gebouw van huurt, het idee geboren om iets te doen met de Nationale Burendag. Een feestje op het plein met klusprojecten bij buurtbewoners thuis. Nou, wij deden graag mee. En zo zaten we ’s ochtends als gereformeerden en pinkstermensen samen in een dienst en stonden we ’s middags zij aan zij te zweten in tuintjes en woonkamers in de buurt. Het was een geweldige dag, spontaan ontstaan, en met inzet van velen tot een succes gemaakt.

Die middag in de kerkzaal leerde mij dat wat wij hadden gedaan een naam heeft en dat je erop kunt afstuderen. Het zal allemaal wel. Ik kan niet wachten tot de volgende Burendag.