Vorige week heb ik gepreekt over een koekenpan. Eentje van die grote blauw-gele woonwinkel. Na een inspirerend intro, ondersteund door beeldmateriaal, hield ik een gloedvol betoog over de betrouwbaarheid, kwaliteit en prijs van dit artikel. Ik was eerlijk over de bezwaren (heb je er al een? Dan komt een tweede goed van pas) en koerste behendig naar het aansprekende appèl: je leven is nooit meer hetzelfde met deze koekenpan!

Toegegeven, het was een korte preek. Er ontbrak ook nog wel het een en ander aan de bijbelse onderbouwing. Heilsbemiddelend zou ik mijn betoog ook niet willen noemen. Maar verder was ‘ie uitstekend, dacht ik zo.

De oefenpreek was onderdeel van de sprekerstraining voor onze interne sprekers. Een dag lang nadenken over wat een preek goed maakt. Bronnen onderzoeken, structuur aanbrengen, mindmaps maken. Het was nuttig en aangenaam. Maar ook hard werken, zoeken, zweten en bidden, zo ontdekten we opnieuw. Een goede preek komt nooit vanzelf.

Dus, mocht je zondag weer onder het gehoor zitten, realiseer je dan dat er iemand staat die zich in het zweet heeft gewerkt. Die hard heeft gebeden om een aansprekende boodschap te brengen. Die misschien wel heeft geoefend met een koekenpan, een ledlamp of een hoogslaper. Bedank hem of haar maar eens even extra. En dan hup, naar de winkel. Want uiteindelijk gaat het niet om de preek, maar wat je ermee doet.