Wie mij een jaar geleden had verteld dat ik op dansles zou gaan had ik volkomen voor gek verklaard. Dansen, dat deden wij niet. Niemand in mijn omgeving trouwens. Dansen had iets te maken met rokerige zaaltjes, mannen en vrouwen die dicht tegen elkaar aan staan en van de bijbel mocht het sowieso niet.

Maar het kan verkeren.

Terug naar februari van dit jaar. Mijn vrouw Mira en ik stappen voor het eerst van ons leven een dansschool binnen. Op vijf minuten fietsen van huis, of zoals vanavond, 20 minuten lopen door de sneeuw. Het is een beetje zoals verwacht: licht rokerig, half gedimd licht, type mensen die ik niet direct kan thuisbrengen. Een paar minuten later staan we op de dansvloer en houden elkaar voor het eerst vast zoals het hoort: rechtop, de ene arm op haar rug, de ander licht omhoog in de hare. We schieten allebei in de lach. Dan volgen de eerste stapjes: links, rechts, zij, sluit. En dan hetzelfde, maar andersom. slow-slow-quickstep. En zo vormt zich langzaam onze allereerste echte dans.

De dansleraar heeft geduld, hij moedigt aan, hij doet het nog een keer voor. En aan het einde van de avond zijn we moe – wat is dansen intensief! – maar ook best trots.

Vanavond zijn we inmiddels heel wat dansen verder. En heel wat inzichten. Want dansen is meer dan de pasjes zetten. Dansen is een relatie, elkaar aanvoelen, gericht zijn op elkaar, overgave, leiden en laten leiden. Dansen is zelfs een beeld van de Drie-enige God – de relatie tussen vader, de zoon en de geest die gericht zijn op elkaar, zich aan elkaar overgeven. De grote Tim Keller zegt zelfs dat wij gemaakt zijn om te dansen, om mee te doen in die grote liefdesdans van God.

Vorige week dansten we op zaterdagavond. Daar zag ik een man dansen met zijn vrouw. Zij zat in een rolstoel, maar dat weerhield hen er niet van de vloer op te gaan en prachtig te zwieren. Ik vond het zeer ontroerend: het beeld van een gewone man en vrouw, die ondanks de beperkingen opgingen in elkaar. Het beeld van God die de mens betrekt in zijn grote dans, ondanks al onze beperkingen.

Ik stap zometeen mijn bed in, moe maar opgeladen. En tegen jullie zou ik willen zeggen: ga lekker liggen, doe je ogen dicht en geef je over aan een dans met God. Je zult er goed van slapen.

Wij zijn gemaakt om te dansen

(Deze column sprak ik maandag 11 december in op Radio 5.)