Het is ochtend in Istanboel. Het is eind december 1994 en de lucht is helder. Wij zijn jong en verliefd en op honeymoon. Het is onze eerste kennismaking met een Oosterse cultuur: we kijken uit op torenhoge minaretten, ronde koepels, rode baksteen en islamitische versiersels.

Nog wat onwennig lopen we een rondje als we worden aangesproken door een vriendelijke jongeman. Een Turk uiteraard, die ons vraagt wat we van zijn stad vinden. We zijn er net, dus we hebben nog geen mening, maar we zeggen toch maar van mooi. Wat moet je anders. Onze vriend loopt met ons op, een straatje door waar mannen op hun hurken uit piepkleine theekopjes drinken. Appelthee. ‘One apple tea makes a friendship for life’, zegt onze vriend waarvan ik de naam vergeten ben. Of wij ook thee willen? Verrast door zoveel vriendelijkheid laten we ons meetronen.

Een paar straten verderop wijst hij ons naar een deur, beneden aan een trapje. En voor we het weten zitten we tussen de tapijten appelthee te drinken. Tegen die tijd hebben we wel in de gaten wat de bedoeling is. We kijken elkaar half aan en houden het een halfuur vol. Nee, we hoeven geen tapijt – we kwamen voor de thee.

Maar we hebben wel een nieuw huisje. En in Turkije zijn die tapijten echt niet duur. En in dit zaakje worden ze handgemaakt. En wat zouden we er voor over hebben, stel dat we er een zouden nemen? Nee, dat doen we niet, maar stel dat?

Op de een of andere manier zit ik nu niet meer naast mijn kersverse vrouw maar word ik bestookt met vragen door onze vriend waar ik de naam niet meer van weet. Achter hem zie ik de ogen en handen van mijn bruid langs grote, kleine, zachte, stevige, kleurige, rustige, mooie en minder mooie tapijten gaan. Ik noem een belachelijk laag bedrag en teken daarmee het vonnis.

Maar goed, we wilden er toch wel een hebben. En deze past prima voor de bank, en anders aan de muur. En voor dit bedrag kun je nooit – nooit! – zo’n kilim in Nederland krijgen. En we hebben er een vriend voor het leven bij. Ik ben alleen zijn naam vergeten.