Een van de weinige dingen die ik van Algerije kende was de film ‘Des Hommes et des Dieux‘. Een slowmovie, in het Frans gesproken, over een klooster in het Atlasgebergte waar Franse monniken zich geconfronteerd zien met de burgeroorlog. Moslimextremisten hebben het op hen gemunt en zo komen ze voor het dilemma te staan: weggaan voor hun eigen veiligheid, of trouw blijven aan hun roeping … Lees verder Van goden en mensen
De regen klettert op onze paraplu’s. We staan op het dak van een oud gebouw en kijken uit over de hoofdstad. De zware wolken vormen een schitterend decor voor deze stad aan de kust. We maken een rondleiding door de kasbah, de oude stad. Het massatoerisme is hier nog niet doorgedrongen. Een man trekt een gasfles over de steile trappen. Mannen in djellaba’s lopen rustig … Lees verder Een wonderlijke trip
Drie jaar geleden werd ik directeur van Ark Mission in Amsterdam. Op dat moment een stichting met twee takken van sport: de uitgeverij Ark Media en de ideële projectenorganisatie (onder de eigen naam Ark Mission). Eind vorig jaar hebben we Ark Media ondergebracht bij Royal Jongbloed, waarmee de krachten werden gebundeld en Ark Media stevig de toekomst in kan. Ark Mission verhuisde naar Hilversum en … Lees verder Maker van strategie en organisatie
Het terrein is vredig, de lanen breed en groen, de gebouwen oud maar onderhouden. In keurige groepen, gesorteerd op taal, vormen duizenden mensen een lang lint over Auschwitz I. In de gebouwen hangen foto’s, liggen achtergebleven spullen, staan britsen. De gidsen praten in neutrale toon over de verschrikkingen. Die man daar op de foto, die de mensen scheidde bij aankomst, dat was een arts die … Lees verder Roadtrip: Auschwitz-Birkenau
Gisteren was de officiële boekpresentatie van Niet van hier, de familiekroniek geschreven door Mira. Ik ben ongelofelijk trots dat ze deze megaklus heeft geklaard! Het resultaat is prachtig geworden, zowel van inhoud als van uitvoering. Ik schreef speciaal voor de gelegenheid een gedicht bij de coverfoto. Niet van hier Ze doet haar ogen open. Ik zie ze kijken weg, langs, omlaag ze … Lees verder Niet van hier
En toen opeens was het gedaan. Daar lag je plat op de grond, onpeilbaar diep je pijn net stond je nog onfeilbaar sterk te zijn een steun voor iedereen! Althans, dat dacht je. Nu hebben lucht en leegte je omvangen Je huilt. Wat wil je graag weer dat je wilt – je dorst naar honger die weer wordt gestild verlangen dat je hart weer kan … Lees verder Ongedwongen
Istanbul, een paar dagen later. Op de een of andere manier belanden we weer op die plek van de eerste dag. Het is gezellig maar wel fris, zo aan het eind van de middag. En we hebben trek in thee en een warme plek. Twee keurig geklede Turken dralen wat rond. Waar we vandaan komen, en wat we van hun stad vinden. Amsterdam vinden ze … Lees verder Vrienden voor het leven
Ach wee! riep plots de schezel uit Ik voel mij net een mezelmuit die op het rees staat te bekleren Waarom verdwees mij toch de kluit? Dat is om broggels te feleren, sprak luid en duidelijk de wuid Laat je door hachjes niet verkeren, die driggen ‘s nachts hun polken uit. De schossel hoorde dat en dacht: Ik zal ze immer gloos ontwalen … Lees verder De schezel en de wuid
Het is ochtend in Istanboel. Het is eind december 1994 en de lucht is helder. Wij zijn jong en verliefd en op honeymoon. Het is onze eerste kennismaking met een Oosterse cultuur: we kijken uit op torenhoge minaretten, ronde koepels, rode baksteen en islamitische versiersels. Nog wat onwennig lopen we een rondje als we worden aangesproken door een vriendelijke jongeman. Een Turk uiteraard, die ons … Lees verder Tapijt
In deze laatste dagsluiter neem ik afscheid van jullie met een kerstgedachte. En daarvoor gaan we eerst een paar jaar terug in de tijd, toen ik nog studeerde en de trein van Rotterdam naar Dordrecht nog bovenlangs reed. Ik nam die trein vaak, op weg naar mijn vriendinnetje. En vlakbij station Blaak zag ik dan dat kantoorgebouw met daarop de regel uit een gedicht van … Lees verder Dagsluiter #5: Weerloos
