Gedichten

De afgelopen jaren vatte ik mijn gedachten regelmatig in een gedicht. Sinds 2017 doe ik dat als ‘huisdichter’ voor IDEAZ, het praktijkblad van MissieNederland maar af en toe publiceer ik ook wel eens op andere plekken.
Wil je een gedicht ergens citeren of voordragen? Dat mag. Vermeld dan wel mijn naam. Wil je een gedicht publiceren in een uitgave, of wil je dat ik iets voor je schrijf? Neem dan contact op.


Zwak en sterk

De grote leider is verschenen
in woede en in eenzaamheid
en voert meedogenloos een strijd
om wat ooit was, maar is verdwenen.

De beer is los. En wee degene
die zijn verzinsels niet gelooft!
Liever het land in brand, onthoofd
dan aan zijn broeders macht te lenen.

Ach, wie vertelt die arme Poetin
dat een echte leider huilt bij pijn
wie fluistert Vladimir de moed in

om bang te zijn, onzeker, klein
zodat als hij zijn masker afdoet, in
zijn zwakheid hij juist sterk zal zijn?

De kunst van het leven

stemmen van kinderen waaien
naar binnen een telefoon
rinkelt regen
slaat tegen de ramen
doorbreekt het de stilte of zijn het
bijgeluiden van een wereld die
doordraait terwijl een zachte
stem tegen je zegt

ik ben

is dat niet de kunst van het leven?

Herdenken

In zwarte kleren onder grijze luchten
in doodse stilte op het lege plein
in ieder woord onnoemelijke pijn
in diep verdriet, liefst zou ik vluchten

Maar ik wil vechten om geraakt te blijven
voor woorden wil ik weerloos zijn,
wil onbevangen naar de wereld kijken
mijn armen open voor een anders pijn
om zo door zachtheid mij te laten drijven
en juist daardoor volledig vrij te zijn.

4 mei 2021

Niet alleen

Hij heette Heinz. Ooit bakker, en bescheiden
parkeerde altijd netjes in het vak
betaalde al zijn rekeningen strak
hij zou zijn klanten nooit kunnen misleiden

liet hij zijn leven uit zijn handen glijden
toen niemand hem na zijn pensioen meer zag
behalve dan zijn hond die naast hem lag
om samen maar alleen te overlijden?

hij heette Heinz. Dat weet ik uit de kranten
met zijn verhaal erin - te laat, te klein
ach, laat zijn stille dood een zaadje planten

van een onrustig hart over zijn pijn
en dit besef als enige constante:
wij zijn gemaakt om niet alleen te zijn

Voor IDEAZ, juli 2021
In oktober 2019 ontdekte de Duitse politie het lichaam van gepensioneerde bakker Heinz H. en dat van zijn hond. Hij had acht jaar dood in zijn flat gelegen.


Laten we wel zijn

Opeens kwam daar het onheil opgedoken
en raasde als een boze oostenwind
door straten, huizen van elk mensenkind
zovele levens, dromen, hoop gebroken

Terwijl de puinhopen van pijn nog roken,
de scherven van wat stuk is in het zand
daalt suizend zachte stilte op het land
en zoekt de mens een hand hem toegestoken

Wie kan wie lijden troost en heling geven
wie kan ons redden uit onmenselijke strijd
wie hecht de stukke scherven tot nieuw leven

dat sterker schittert in verbondenheid?
Laten we wel zijn - heel het leven
door het omarmen van gebrokenheid.

voor IDEAZ, april 2021


15 mei 2020

De voet op mijn hoofd drukt mijn ogen dicht, ik voel de pijn bijna
niet meer dan de pijn van mijn moeder die aan de poort staat waar
ik voor de zoveelste keer naar buiten kom met alleen een plastic zak
in mijn hand. De voet drukt harder, ik voel de pijn bijna niet meer

dan de pijn van verloren dromen van toen ik nog de wereld wilde
raken met mijn stem en niemand luisterde. Wat willen we doen met onze
levens? Ik voel de pijn bijna niet meer dan de pijn van de naald in mijn
buik die haar naam schreef, zij die mij mijn adem gaf maar ook mijn

huidskleur die wordt weggedrukt door een voet op mijn hoofd. Wie
spreekt er voor hen die geen stem hebben? Ik krijg geen lucht. Ik
heb fouten gemaakt maar ik hou van je, en God ook, ik ben ongewapend,

leg je wapens neer. Ik voel de pijn bijna niet meer dan de pijn van een
verdoofde wereld, wie durft te luisteren? Ik krijg geen lucht,
toch moet mijn mond nog één keer open om de wereld te raken.

Op 25 mei 2020 kwam de zwarte George Floyd om het leven door politiegeweld. Zijn dood bracht mensen over de hele wereld op de been om te protesteren tegen raciale ongelijkheid.

Voor IDEAZ, oktober 2020


Strijdtoneel

U hebt het vast en zeker al gelezen
de overheid wil van de mensen af
zo snel als mogelijk van wieg naar graf
het stond op Facebook dus het is bewezen

’t Is allemaal de schuld van de Chinezen
met nanochips, corona en 5G
de Rotschilds, NASA en Bill Gates doen mee
één groot complot waarvoor wij moeten vrezen.

Een strijdtoneel is wat de wereld is
da's waar. En toch, als ik me niet vergis
stond lang geleden ergens al geschreven

dat onze strijd niet tegen mensen is,
de geest niet bang maar juist bezonnen is
dus kijk omhoog, vertrouw, want hoop doet leven.

Voor IDEAZ, juni 2020


Het eind der aard

De sporen van het rijk van Chengis Khan
met verre bergen en een steppe zonder eind
een weg die aan de horizon verdwijnt
en daar een ronde tent, een erf, een oude man.

Wat gaat er door hem heen, waar droomt hij van?
Zijn leven is verborgen achter zijn gezicht
dat hard en donker is en zacht en licht.
Hij spreekt geen woord, maar pakt mijn hand en lacht. En dan

begrijp ik: wij zijn hemelsbreed verbonden.
Zijn blik spreekt talen die geen woorden vergen:
eens dwaalde ik, maar nu ben ik gevonden!

- hoe liefelijk de voeten op de bergen
van brengers van het goede nieuws 
die tot het eind der aard het heil verkonden.

Voor IDEAZ, november 2019


Voetafdruk

Eens droomde ik over mijn levensdagen;
een wandeling met Jezus langs het strand
zijn voetafdruk en die van mij in ’t zand
met hem erbij was ’t goed, ik werd gedragen

toen werd ik wakker uit mijn mooie dromen
en zag het plastic afval op het zand
ik rook de diesel die mijn bak verbrandt
en hoorde kettingzagen bezig aan de bomen

mijn ogen en mijn oren gingen open.
ik zag mijn grote voetafdruk, kreeg spijt 
de schepping zucht, onder de voet gelopen
op een ding zal zij echter blijven hopen
dat ik door God gedragen en geleid
haar dragen zal en uit haar nood bevrijd.

Voor IDEAZ, juli 2019


Lange golf

Mijn opa had een radio van bakeliet
een langegolf met van die grote knoppen
waaraan hij draaide, om te stoppen
als uit de ruis een zender van zich horen liet.

Ik deed hem na en weet nog: het was magisch
als na een tijd een stem tevoorschijn kwam
en ik uit verre streken nieuws vernam.
Ach ja. Nu denk ik vaak: is het niet tragisch

dat altijd duizend zenders ons verstoren
met nieuws waar ik de waarde niet van ken,
en dat we vaak niet eens meer willen horen?

Zijn wij dan echt de oude kunst verloren
om met geduld en met gespitste oren
nauwkeurig af te stemmen op die ene stem?

Voor IDEAZ, april 2019


Het ongedwongen ritme van genade

Ik was een jaar of tien, we zaten in de rij 
Ik zat heel vals en uit de maat te zingen 
Mijn vader kon een glimlach niet bedwingen 
en tikte op mijn knie, keek soort van streng opzij

alsof hij zeggen wou: mijn zoon, je hoort erbij 
Al ben je jong, al zijn er nog veel dingen 
die ‘t leven je zal leren, blijf maar zingen 
Hier mag het hoor, hier ben je thuis, hier ben je vrij

Nu ben ik groot. Als ik mijn leven overzie 
gezegend maar bepaald niet zonder schade 
en ik de schuld wil geven aan ik weet niet wie

dan denk ik aan de glimlach van mijn vader  
en voel ik zachtjes weer een tikje op mijn knie: 
het ongedwongen ritme van genade.

Voor ‘Een kerk die knielt’, John Lapré (2019).


Gewone helden

Dit is een ode aan gewone helden
zij die het liefst onzichtbaar zijn
hun daden groot, hun namen klein -
zij die hun stem niet altijd laten gelden

Voor Ron, van wie zijn kinderen verhalen
dat hij 's nachts tosti's voor ze bakt,
in heel de buurt de banden plakt
Voor Ibrahim die elke zondag komt vertalen

Voor Henk en Jan en Willemijn
die door een goede geest bewogen
er voor een ander durven zijn

Voor ieder mens met het vermogen
gewoon blijmoedig goed te zijn -
sta op! God heeft je recht voor ogen.

Voor IDEAZ, november 2018


Niet van hier

Ze doet haar ogen open. Ik zie 
ze kijken
weg, langs, omlaag 
ze raken niet
toch raken ze 
 
Is dat een glimlach
of zijn het de gedachten aan 
een leven daar, een leven 
niet van hier?
 
Geluk is een keuze 
waar tussen de lakens in 
de woonkamer
de mensen, kinderen,
vreemden,
geen plek voor is 
 
Ze is mooi, dat wel,
ze is zacht, ik zie het aan de glans 
langs haar gezicht.
Kleine handen strelen, ze roepen,
Lach! Leef! Wees!
 
Ze is hard. Haar handen 
elke dag, elke dag, elke dag 
wassen boenen wringen
water uit de was
tot de tranen zijn geplengd 
tot het leven is opgedroogd
 
Ze doet haar ogen dicht. Ik zie 
ze terug als ik weer kijk 
kijk maar, kijk Maria 
moeder
leven verloren
is 
leven behouden
is
 
leven gegeven
als gekregen liefdesbrieven
uit te delen aan vreemden 
bitterschoon, lachen, leven, zijn 
geliefd
geloofd
gekend.

Voor de boekpresentatie van ‘Niet van hier‘, Mira de Boer (2018)


Ongedwongen

En toen opeens was het gedaan. Daar lag je
plat op de grond, onpeilbaar diep je pijn
net stond je nog onfeilbaar sterk te zijn
een steun voor iedereen! Althans, dat dacht je.

Nu hebben lucht en leegte je omvangen
Je huilt. Wat wil je graag weer dat je wilt –
je dorst naar honger die weer wordt gestild
verlangen dat je hart weer kan verlangen…

Dan klinkt een zachte stem die zegt: mijn jongen,
ik zocht je al een hele tijd! Kom hier
mijn adem is als zuurstof voor je longen.
Niet groot, niet sterk, maar echt is mijn manier
het leven dat ik geef is ongedwongen
genade is hoe ik het leven vier.

Voor IDEAZ, april 2018


De schezel en de wuid

Ach wee! riep plots de schezel uit
Ik voel mij net een mezelmuit
die op het rees staat te bekleren
Waarom verdwees mij toch de kluit?
 
Dat is om broggels te feleren,
sprak luid en duidelijk de wuid
Laat je door hachjes niet verkeren,
die driggen ‘s nachts hun polken uit.
 
De schossel hoorde dat en dacht:
Ik zal ze immer gloos ontwalen
met bluis en naard in kroppe vlacht
 
Zo ging de wuid de schezel tralen
en swiep de schossel van de nacht
om nooit, nee, nooit meer broeg te bralen!

Geïnspireerd door Annie M.G. Schmidt…


Visionair

Mijn buurman is een visionair 
Hij doet zijn ogen dicht en ziet 
een pimpelmees, een vink, een karekiet 
daar op die tak, zo hoog, zo ver.

Het leven zelf, hoor ik hem fluisteren,
ga je pas zien als je kunt luisteren.

Voor het jaarverslag van MissieNederland, juni 2018


Reformatie

Hervormingsdag. Een kerk vol hoge heren,
een koning, bisschop, dames-dominees,
rabbijnen, katholieken… Ja, ik vrees
dat Luther zich in ’t graf zou ommekeren.
 
Nou ja, dat is natuurlijk speculeren,
de kerk heeft sinds zijn tijd niet stilgestaan.
Ik durf dan ook gerust de stelling aan
(pin me er niet op vast): hij zou ’t waarderen.
 
Toch valt er nog wel wat te reformeren
tot aan het soli deo gloria.
De wereld is een grote puinhoop. Tja.
 
Laat ik dan maar vandaag opnieuw proberen
te doen wat ik kan doen: mijn hart te keren
tot sola fide, sola gratia.

Voor IDEAZ, november 2017


Dit is mijn lichaam

Dit is mijn lichaam. Lang geleden
werd het gebroken en geheeld
en als nieuw leven uitgedeeld
aan allen die mijn naam beleden.
 
Nu heeft het talloos vele leden –
handen en voeten wereldwijd
en duizend armen uitgespreid 
een vat vol tegenstrijdigheden.
 
Want zoveel hoofden, zoveel zinnen
Hier rekkelijk en daar precies,
Dan is het buiten, dan weer binnen,
 
waardoor soms ‘samen’ ver te zoeken is.
Maar hoe dan ook. Dit is mijn lichaam
dat nooit meer stuk te krijgen is.

Voor IDEAZ, september 2017


Welkom

Wees welkom vriend! Kom hier, treed binnen.
Draai je om, kijk rustig om je heen;
de nieuwe wereld die verscheen
is mooier dan je kunt verzinnen.

Hier is waar losers altijd winnen,
de minste dient als hoogste baas,
het wereldwijze klinkt als dwaas,
vermoeiden weer opnieuw beginnen.

Want hier ben jij veel meer dan jouw.
Hier is de macht van schijn gebroken,
hier heerst genade, liefde, trouw.

Dus leg je hoofd maar in de wolken
kom tot rust en laad jezelf weer op –
de hemel is de wereld op z’n kop.

Voor IDEAZ, juni 2017


Alles

Het liefst lees ik vanavond duizend boeken
en kijk ik honderd films erachteraan
Ga'k morgen elk museum bezoeken
om dan naar ieder land te gaan.
 
Liefst wil ik elke taal ter wereld leren,
elk instrument van de muziek 
de smaak van elke keuken eens proberen,
en dansen: ballroom, hiphop en klassiek. 
 
Om van mijn nieuwsverslaving maar te zwijgen
mijn spotify staat continu op play
kan ik het nieuwste internet verkrijgen?
dan binge-watch ik de series op tv
 
‘k Wil alles leren, alles zien en ondergaan  
Maar wat ik wil dat doe ik niet 
dit is de lange strijd van mijn bestaan:
ik doe wat ik niet wil: ik tweet.

Voor mezelf…


Wonder

Een oude moeder had twee zonen.
De een riep opgetogen: er is meer!
‘k Ga bij een overzeese meester in de leer,
die zal mij hemelse geheimen tonen!

De ander was wat minder enthousiast,
had hoogtevrees. Bang om te zweven
zei hij: ik blijf wel hier, laat mij maar even,
want vaste grond geeft mij houvast.

De moeder wees haar zonen liefdevol terecht
- ze was aan beide evenveel gehecht -
en zei: ik vind het heel bijzonder

als God doet wat een mens Hem vraagt.
Maar, sprak ze toen, ik vind het echte wonder
als mensen doen wat God behaagt.

voor IDEAZ, november 2016


Geloof, hoop en liefde

Een stroom van radeloze vragen
komt van de vrouw die voor me staat.
Haar ogen zijn een echo van het kwaad
dat alle hoop heeft stukgeslagen.

Hoe kun je vrede in je hart najagen
als niet een vijand maar een vriend verraadt?
O grote God, dat zoveel leed bestaat!
Geen mens zou dat toch mogen dragen.

Dan zie ik haar nog even wenken
als ik mij omdraai om weer weg te gaan.
Ze zegt: mijn man – je doet me aan hem denken,
straks komt hij thuis! En trots kijkt zij me aan.
Ik ben verward en kan alleen bedenken:
dat is de liefde – die zal nooit vergaan.

Voor IDEAZ, april 2017


Het platte land

Geen mens kan hier zijn wil opleggen –
de baas is niemand in dit land,
daar zijn wij fel tegen gekant;
allergisch, zou je kunnen zeggen.

Discussie! Inspraak! Overleggen!
Wij pikken niets van hogerhand!
Wij leunen op gezond verstand.
Geen leider zal ons iets gezeggen.

Maar wie Gods woorden heel goed leest
ziet achter die rebelse geest
een kudde om een herder vragen.
Zo lijdt een mens dikwijls ’t meest
door het leiden dat hij vreest
maar dat nooit op zal komen dagen.

Voor IDEAZ, september 2016


God in Nederland

De God van Nederland is dood. Hij is
misbruikt, verwaarloosd, doodgezwegen,
aan ‘t spit van ons gelijk geregen.
Er wordt gedobbeld om zijn erfenis.

De leegte heeft, bij Zijn ontstentenis,
de macht in heel het land gekregen
en rust niet tot de laatste zegen
als bloemenpluisje weggeblazen is.

Maar als God dood is, staat Hij ook weer op.
Dan staan er duizend bloemen in de knop
in polders, op de straten, tussen stenen,
in harten en in hoofden. En degenen
die het zien verbazen zich hardop
en weten: Hij was nooit verdwenen.

Voor IDEAZ, juni 2016


Psalm 2

De tijd staat even stil vandaag. Ik sta ernaast
en zie Gods handschrift in het water.
Voor even denk ik niet aan later –
volkomen stilte, rustig, ongehaast.
 
Ik lees en kijk en luister, ben verbaasd
wat deze stille tijd aan mij wil leren.
Ik koester deze dag des Heren
waarop nog steeds de wereld woedend raast
 
maar macht niet winnen kan van schoonheid
lawaai door schreeuwen nimmer wordt gesust
het rumoer van koningen tot niets leidt –
 
in stilheid en vertrouwen vindt men rust.
Gods zoon bezit de volken en de tijd
en wie hem eer bewijst is wie hem kust.

Angst

Ik ben de mensen om het hart geslagen,
word door dictators graag gezaaid.
De waarheid wordt door mij verdraaid
en om mijn raad moet je niet vragen.

Want wie vertrouwen laat verjagen,
onzeker lijdend leven wil -
die is gevangen en staat stil,
kan mij als meester slechts behagen.

En toch. Ik ben te overwinnen
voor wie niet in mijn macht berust,
maar mij omarmt met ziel en zinnen

krijgt hoop, geloof en wacht de rust.
Wie onbevangen durft beminnen
wordt door de liefde zacht gekust.

Voor IDEAZ, februari 2016


Geef een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.