Gisteravond, een uur of tien. De locatie is restaurant Hudson, waar onze dochters al een paar jaar werken en waar een geweldig feest bezig is. De dansmuziek gaat aan. Wij stappen de vloer op en openen de dans met een chachacha. Perfect? Verre van dat. Daar gaat het ook niet om. We doen het en dat is het belangrijkste.

Ik zag de foto hierboven vandaag terug en werd er zelf een beetje ontroerd van. Dat mag, lijkt me; die prachtige, elegante dame met die heerlijke lach is op de kop af vijfentwintig jaar mijn vrouw en het feest was bedoeld om die vijfentwintig jaar te vieren.

Dat wij de dans zouden openen, hadden wij een paar jaar geleden ook niet gedacht. Zeker vijfentwintig jaar geleden niet, toen werd er nog niet gedanst op ons soort bruiloften. Er is in die tijd heel wat gebeurd. Dat kwam gisteravond op allerlei manieren langs. We zijn volwassener geworden, hebben kinderen gekregen, banen, auto’s, hypotheken, verantwoordelijkheden. We hebben boeken geschreven, leiding gegeven, ons huis opengesteld voor wie het even nodig hadden, jongeren begeleid, stelletjes getrouwd. We hebben enorm genoten van al die dingen en we hebben ermee geworsteld, we hebben overvloedig geleefd en zorgen gehad over geld, we hebben onze talenten ingezet en waren soms overspannen van werkdruk. We hebben groot verdriet gehad in het verlies van ons eerste kindje en van onze (schoon)vader en genieten elke dag van onze kinderen. We leefden langs elkaar heen en vonden elkaar weer, worstelden met God en verdiepten onze relatie met Hem, raakten elkaar een paar keer bijna kwijt en zijn dichter bij elkaar gekomen.

Ja, met ons hoofd wisten wij in 1994 ook al dat het allemaal niet vanzelfsprekend is. We gaven de goede antwoorden, toen de EO ons interviewde, antwoorden die wij woordelijk kunnen nazeggen omdat we die schitterende reportage al zo vaak hebben gezien. “Natuurlijk kan ik niet in mijn eentje, in eigen kracht, beloven dat ik Mira mijn leven lang trouw zou blijven. Wie weet wat er allemaal gebeurt!” “Weet je, de wereld spiegelt het zo mooi voor, maar volgens mij is het dat niet…” We waren oprecht en eerlijk (en echt nog niet met elkaar naar bed geweest…) maar we kleurden ook nog wel erg binnen de lijntjes, zoals iemand laatst opmerkte die de repo had bekeken.

Wat we nog niet wisten is dat het huwelijk niet allereerst gaat over het goede doen en/of de juiste keuzes, maar over jezelf. Dat ‘getrouwd zijn’ ook voor ons – gezonde, gewone, in liefdevolle gezinnen opgegroeide mensen – een grote zoektocht zou zijn. Dat er geen blauwdruk is voor de manier waarop je man en vrouw bent voor elkaar. Dat je de ander niet kunt leren kennen zonder jezelf te leren kennen, en de ander niet kunt liefhebben zonder jezelf lief te hebben. Dat je je niet kunt overgeven aan de ander zonder naakt te zijn. Dat naaktheid niet alleen zonder kleren is, maar ook: zonder masker, zonder angst, zonder schaamte en dat het soms retelastig is dat allemaal van je af te werpen. En dat God zoveel ruimte en genade geeft dat het allemaal niet perfect hoeft te zijn en toch goed.

Kortom, we wisten niet dat het jaren zou kosten voordat onze liefde voor en vertrouwdheid met elkaar echt onder onze huid zou gaan zitten. En dat het ook voor gewone, gezonde mensen überhaupt niet vanzelfsprekend is dat je vijfentwintig jaar huwelijk mag vieren.

Maar wat is het ongelofelijk om dat mee te maken. Wat je ervoor moet doen is allesbehalve romantisch. Wat je ervoor terugkrijgt is niets minder dan een wonder.

Dat liefde en trouw u niet verlaten; bind ze om uw hals, schrijf ze op de tafels van uw hart.

Spreuken 3:3

En toen dansten we. Vrienden en collega’s maakten er geintjes over. Zo’n beetje alle mannen die ik erover sprak zeiden dat het niks voor ze was. Dat dacht ikzelf ook heel lang. Tot het moment dat ik me voorstelde hoe het zou zijn om Mira vast te houden, dicht tegen me aan, en als een dynamische, intieme, spannende eenheid in vloeiende beweging over de dansvloer te gaan, met als ultieme beloning de belofte van een nog intiemer samenzijn. Dat idee (ik geef toe, iets te romantisch voorgesteld) won het van de schaamte en de angst voor wat anderen ervan zouden denken. En dus maakten we er werk van om elke maandagavond samen naar de les te gaan, de pasjes te leren en van brons naar zilver naar goud te gaan.

Zo openden we gisteravond de dans, en we deden net alsof er niemand toekeek. Het was niet perfect, maar daar ging het niet om. Want: wat je ervoor moet doen is allesbehalve romantisch. Maar wat je ervoor terugkrijgt: ach, kijk nog eens naar de foto.

Lieve, lieve Mira. Dankjewel voor jouw liefde en trouw, voor wie je bent, voor wie je voor mij bent. Wat zie ik uit naar de volgende vijfentwintig jaar en de rest. Ik zie ernaar uit nog minder binnen de lijntjes te kleuren en jou nog meer vanuit mijn hart lief te hebben, met jou vertrouwd te zijn, verbonden met God die ons ruimte en genade geeft en die uiteindelijk degene is die de dans leidt.