Zondagochtend, half elf. Terwijl het zonnetje net achter de wolken verdwijnt plant ik twee splinternieuwe vlaggen aan de rand van het bos. Pas als ik de foto heb gemaakt valt de symboliek mij op. Een rood-witte ketting voor een tijdelijk afgesloten pad: hier mag je nu even niet verder!

Het is ironisch, omdat we hier zijn omdat we op onze eigen plek ook even niet verder kunnen. Onze kerk is tijdelijk gesloten voor bezoekers; de zaal is een studio, de kijkers zitten thuis. Dat is lastig, vervelend, niet zoals het hoort – maar we doen het omdat we weten dat dat verdraaide virus nog steeds rondgaat. Ook in Almere, ook onder ons.

Deze morgen is het begin van de lijdensweek, ook wel de Goede Week genoemd. Uitmondend in Goede Vrijdag, en dan door naar Pasen. Ik ben persoonlijk niet zo heel erg van de kerkelijke tradities, maar deze week is ook voor mij de meest bijzondere week van het jaar. De absolute kern van het leven komt in deze paar dagen langs: het menselijk tekort bij ‘hosanna’ en ‘kruisig hem’; lijden, dood, rouw en verdriet bij de weg van Jezus; zelfopofferende liefde aan een kruis; geloof en ongeloof bij het wonder van de opstanding. Daar willen we deze ochtend bij stilstaan.

En tja, we kunnen de kerk niet in. Maar precies tegenover die rood-witte ketting ligt een open pad. En dus maken we van de nood een deugd. In kleine groepjes sturen we de mensen daarheen, het bos en de stilte in. Volwassenen, tieners, kinderen, kleuters. Langs de route staan vier mensen hen op te wachten. Bij elk van die stations horen ze één van de kruiswoorden van Jezus. Ze krijgen een vraag mee of een gebed. Zo wandelen ze verder en denken na over vergeving, over lijden, over verlaten worden. De kinderen verzamelen ondertussen takjes en blaadjes voor een mooi paasstukje.

Langer dan een halfuur, drie kwartier duurt het niet. Er is geen samenzang, geen preek, er zijn geen mededelingen. Er is wel wind en regen, en modder op het pad. Maar het is genoeg voor een indrukwekkende ervaring, een moment waarop de boodschap via alle zintuigen binnenkomt.

Het is een belevenis die we niet hadden gehad als we wél in onze verwarmde zaal met licht, geluid en aanbiddingsband hadden gezeten. Willen we dan niet terug naar ‘normaal’? Ja, natuurlijk wel. Natuurlijk verlangen we ernaar weer lekker te kunnen zingen en weer te huggen na de dienst. Maar in plaats van te proberen die rood-witte ketting weg te krijgen, te proberen te doen wat nu even niet kan of onze rechten op te eisen, draai ik me liever om naar het open pad, de ruimte in, daar waar het wel kan. Waar de rust en ruimte te vinden is die we op dit moment misschien wel meer dan al het andere nodig hebben.